วัดป่าโป่งสัทธา

เดิมที่ก่อนสรรพสิ่งจะเกิดขึ้น มีเพียงจิตหรือความว่างนี้ที่ดำรงอยู่ แต่ในจิตนี้มีพลังงานอย่างหนึ่งที่เรียกว่าความคิด โดยจิตนี้พยายามจะเปิดเผยตัวโดยผ่านการบอกเล่าทางความคิด โดยอาศัยลมหายใจเพื่อออกไปรวมกันกับประสาทสัมผัสต่างต่างๆ จนเปลี่ยนตนเอง จากความคิดเป็นการรับรู้ ตามตำรา เรียก จิต มโน วิญญาณ นั่นแหละ จนกลายเป็นความหลงในที่สุด หลงไปตามสิ่งที่ถูกรู้บ้าง หรือ ถ้ารู้สึกว่าวุ่นวายก็หลงที่จะทำให้มันว่างบ้าง จนทำให้มีความคาดหวัง และการแสวงหาไม่สิ้นสุด แต่หากเขาได้รู้ว่า แท้จริงแล้วจะเป็นความคิด หรือ การรับรู้ก็ตาม หรือที่เรียกว่า มโน หรือ วิญญาณ ก็ตาม มันก็แค่ จิต หรือ ความว่างนั่นเอง เหมือนทะเลกับคลื่น มันไม่ใช่คนละอย่างเลย เมื่อผู้เห็นและเข้าใจอย่างนี้แล้ว เขาย่อมไม่แสวงหาความเป็นอย่างไรๆอีก เมื่อนั้น ความคิด และ การรับรู้ทางประสาทสัมผัส เหล่านี้ ก็จะกลายเป็น เพียงสติ บริสุทธิ์ ที่เป็นพลังงานของจิตเท่านั้น ที่พระพุทธองค์ตรัสว่า สิ่งที่เราค้นพบคือสิ่งที่มีอยู่แล้ว นั่นคือ ธรรมชาติ และ หน้าที่ของมัน นั่นเอง สิ่งเหล่านี้ รู้ได้ เห็นได้ โดยไม่จำกัดกาล เพียง ไม่สร้างความคิด ไม่สร้างเจตนา วางใจลงสู่ความผ่อนคลาย ณ ที่นี่เดียวนี้ ความรู้แจ้งก็จะเกิดมีแก่เรา และผลของการรู้แจ้งนี้ ก็จะกลายเป็น ปัญญาธรรม ที่จะเป็นเครื่องอยู่ให้ธาตุขันธ์นี้ต่อไป หากผู้ใดไม่อาจวางใจได้ ก็ให้เพียรอยู่กับความผ่อนคลายไปเรื่อยๆ ในทุกอริยาบท เมื่อถึงเวลาอันสมควร ความรู้แจ้งและการปล่อยวางก็จะปรากฏเอง ครูบาบี 15 ต.ค. 65